Terugblik op drie benefietconcerten

/0 Reacties/in /door

In de maanden januari en februari 2024 hebben er rondom Wereldkankerdag (4 februari) drie benefietconcerten plaatsgevonden, te weten op 26 januari in Veendam, op 3 februari in Berkel en Rodenrijs en op 10 februari in Doornspijk. Wij zijn dankbaar dat wij hierbij veel mensen hebben mogen bereiken en hen hebben kunnen vertellen over het werk van onze stichting. Maar zeker zijn we ook heel blij met de prachtige liederen die door de koren en solisten zijn gezongen, ondersteund door mooie en gevarieerde instrumentale begeleiding. Elk concert had weer zijn eigen karakter, maar hoe mooi is het om met zoveel verschillende mensen op zoveel verschillende plaatsen te mogen zingen en getuigen van Gods liefde voor ons. Wij zijn alle medewerken aan deze concerten zeer dankbaar voor hun bijdrage, inzet en enthousiasme en bedanken hen nogmaals hartelijk. Mooi om te ervaren dat zij allen de stichting een warm hart toedragen. En natuurlijk ook heel belangrijk: er is tijdens deze concerten veel geld opgehaald, waarmee we ook in de komende tijd het werk van Als kanker je raakt weer voort kunnen zetten!

 

Christelijk Mannenkoor ‘Crescendo’ – Veendam

 

Gemengd Koor ‘Cantus luventis’ – Veendam

 

Hollands Christelijk Mannenkoor – Berkel en Rodenrijs

 

Jeugdkoor Young Voices – Berkel en Rodenrijs

 

Christelijk Mannenkoor ’t Harde – Doornspijk

 

Interkerkelijk koor ‘His reflection’

 

Samen

Samen leven, samen geven, naast elkaar staan zij aan zij.

Samen sterk staan is het streven met als doel een medicijn.

Samen gister, samen morgen, samen vroeger, samen nu.

Samen leven, geven, totdat deze ziekte is gestopt.

 

Samen lijden, samen strijden, één met wie vandaag nog vecht.

Medeleven, medelijden, samen sterk in dit gevecht.

Samen gister, samen morgen, samen vroeger, samen nu.

Voor de toekomst, één voor allen, omdat samen sterker staat.

Samen winnen, samen zingen, liefde spreekt uit elke zin.

Samen, tot we overwinnen, doorgaan ter herinnering.

Samen gister, samen morgen, samen vroeger, samen nu,

Namen in ons hart geborgen, stille krachten, heilig vuur.

Samen toen, maar ook samen nu!

 

NB. Dit lied is gezongen door Christelijk Mannenkoor ‘Crescendo’ tijdens het benefietconcert op 26 januari jl. in Veendam. De componist van het oorspronkelijk lied is Ludwig von Beethoven, het arrangement is van Roelof Elsinga en bovenstaande tekst is speciaal voor deze avond geschreven door Margreeth Ras-van Slooten.

Terugblik ontmoetingsdag 27 januari in Veendam

/0 Reacties/in /door

 

Mij werd na afloop van de ontmoetingsdag ‘Als kanker je raakt’ in Veendam gevraagd om een kort stukje te schrijven. Deze dag werd gehouden op 27 januari 2024 en we waren daar met ongeveer 16 personen. We werden welkom geheten door Leo Vroegindeweij. Voor mij was het de eerste keer dat ik naar deze ontmoetingsdag gekomen ben. Waarom? Om uiteenlopende redenen. Dit laat ik even in het midden. De spreker was Marieke van Lierop en de muzikale bijdrage werd verzorgd door Arnold Wienen.

 

Marieke van Lierop gaf in haar presentatie de volgende punten mee waar we iets mee zouden kunnen doen.

1) Ga er niet omheen, maar er doorheen

2) Broodje Sesam

3) Een geuite emotie is een dalende emotie

4) Help

5) Hoe eet je een olifant?

 

Deze onderwerpen legde Marieke op een boeiende manier uit. Wat mij met name raakte, is dat je je niet groter moet houden dan nodig is. Je mag om hulp vragen. Het proces wat je doormaakt als patiënt of als nabestaande van iemand die is overleden aan kanker gaat met vallen en opstaan. Je mag je emoties tonen. En de belangrijkste van deze punten is wel: je moet door het proces heen gaan, je moet er niet omheen draaien.

Zoals ik al vertelde, werd de muziek verzorgd door Arnold Wienen. De liedjes die hij ten gehore bracht waren Friends, Als het leven soms pijn doet en Kom tot de Vader.

Wat mij hierin raakte was dat je mag terugvallen op God onze Vader die een vriend voor je is tijdens het ziekteproces of als je iemand hebt verloren aan kanker. En dit geldt eigenlijk ook voor het lied Als het leven soms pijn doet. En dan mag je altijd weten dat je naar je Hemelse Vader mag komen in het lied Kom tot de Vader.

 

Na de lunch gingen we uiteen om of een workshop te volgen over omgaan met kanker of over rouw. Voor mij was het best lastig, omdat ik zelf getroffen ben door kanker, maar ook mijn vader en mijn schoonvader verloren heb als gevolg van kanker. Ik zit in feite middenin beide processen.

Wat ik persoonlijk mooi vond aan deze dag was het delen van elkaars emoties, het samenzijn en het luisteren naar elkaars verhaal. Waar ik tot slot aan moest denken, is het lied van Sela: Ik zal er zijn.

Met name de regel ‘In tijden van vreugde, maar ook van verdriet, ben ik bij U veilig, U die mij ziet’.

Tot slot wil ik iedereen bedanken die deze dag tot een goed einde heeft gebracht en wellicht tot ziens.

Bert Geuchies

Alles komt goed!

/0 Reacties/in /door

 

 

De afgelopen maanden heb ik regelmatig gesproken met mensen die ziek zijn, mensen die in angst hebben gezeten of een kleinkind het wel zou redden, met nabestaanden en met mensen die bij iemand die horen die kanker heeft of heeft gehad. En kijken we dan naar de zin: ‘Alles komt goed!’ dan klinkt dat vaak erg makkelijk, want dat wordt nog weleens gezegd, soms tegen beter weten in. Begrijpelijk, want we hopen en bidden voor de zieken en hun naasten dat het goed komt.

En dan mogen we het Paasfeest vieren, het feest van de Opstanding, de Verrijzenis van Jezus, een lentefeest wordt het ook wel genoemd. Een feest om vooruit te kijken naar de toekomst die er voor ons is bij God. En hoe een mens er ook naar uit kan zien, als je hier op aarde leeft, wil je blijven en er nog niet aan denken dat je leven snel voorbij zal zijn.

En toch komt dit veel voor binnen onze stichting, er wordt veel geleden, maar er is ook hoop, er wordt veel gebeden, alleen die gebeden worden niet altijd verhoord.

Hoe ingewikkeld is ziek zijn, rouwen en hopen in een wereld waar het ook nog eens erg onrustig is. Hoe ga je daar als mens mee om? Kunnen wij leren van het verhaal van Pasen? Kunnen wij kracht en troost halen uit de weg die Jezus voor ons is gegaan?

Want de woorden ‘Alles komt goed!’ zeggen we nog weleens te makkelijk tegen elkaar. Want we weten dat de realiteit van het leven soms heel anders is. Het is niet makkelijk om te geloven in een hoopvolle toekomst. Maar het zijn wel woorden van hoop: God belooft ons een nieuwe wereld zonder pijn en verdriet, een toekomst die van Hem is.

Kunnen wij daar iets van laten zien door er voor elkaar te zijn, vooral in tijden van ziekte en zorg? Want als we deze hoop doorgeven en naast onze zieken en nabestaanden staan, geven we de hoop van Pasen door in het geloof dat alles goed komt.

Dat vind ik zo ontroerend in het Paas Evangelie van Johannes 20: 1-18, waarin Maria uit Magdala huilend op zoek gaat naar Jezus. Jezus zei tegen haar: ‘Maria’. Ze draaide zich om en zei: ‘Rabboeni!’

In dit gedeelte van Johannes 20 zien we mensen die in de war zijn, twijfelen en verdriet hebben op de morgen van de Opstanding, letterlijk de weg kwijt zijn.

En dan roept Jezus in het grootste verdriet wat je als mens kunt hebben ‘Maria’ op een manier die je alleen kunt zeggen tegen iemand waar je heel veel van houdt.

Zo doet God dat ook voor u, jou en mij. Op de diepste momenten van verdriet, angst en twijfel in ons leven roept God ook ons, wil Hij er voor je zijn, hoe moeilijk het soms ook is.

Kunnen we dan zeggen door alles heen, hoe zwaar kuren en behandelingen ook zijn, op momenten waarop je denkt: ‘dit grote verdriet kan ik gewoon niet dragen’, kun je je dan gedragen voelen door

God en kracht putten uit het Paas Evangelie? Dat is wel wat ik u allen toewens, dat de Liefde van Jezus en de Kracht van God helpt om het leven te leven en we kunnen zeggen: ‘Alles komt goed!’

 

Joke Pennewaard

 

 

Niet alleen maar samen: podcast met Esther Heida

/0 Reacties/in /door


Niet alleen maar samen…
Vertellen over je ziekte en maar een half woord nodig hebben om elkaar te begrijpen…wat fijn is dat!
Esther Heida (40) deelt in deze podcast haar verhaal met Sijbrand Alblas. Ze vertelt over haar ziekte melanoomkanker en hoe zij hier mee omgaat. Heel graag ontmoet zij andere jonge mensen, lotgenoten. Ben jij ook hiernaar op zoek?
Luister deze podcast en meld je aan…
Van harte welkom!

Beluister de podcast hier:


Opruimen alsof de dood me op de hielen zit

/0 Reacties/in /door

De laatste tijd ben ik als een dolle aan het opruimen. Alsof de dood me op de hielen zit. Misschien is dat ook wel zo, maar dat weet ik gelukkig nu nog niet. Waarom dan toch die haast en hoe pakt dat uit?

Don’t kill your darlings
Ze zeggen wel eens ‘don’t kill your darlings’. Maar één voor één ben ik dat nu toch aan het doen. Met pijn in mijn hart heb ik begin dit jaar het lidmaatschap van mijn prachtige beroepsvereniging opgezegd. Vervolgens heb ik met spijtige gevoelens het bijbehorende officiële predicaat ‘Noloc erkend loopbaanprofessional’ van mijn social media verwijderd. Want wanneer je geen lid meer bent van de club, mag je die ‘titel’ niet meer dragen. Extra spijtig omdat ik vorig voorjaar hard heb gewerkt aan mijn hercertificering. Beretrots was ik om dit officiële kwaliteitskeurmerk, na een geslaagde comeback van mijn 1e ronde kanker, opnieuw te verwerven. Door terugkerende ziekte en opnieuw 2 chemo-trajecten heb ik de afgelopen 1,5 jaar echter helaas weinig op mijn vakgebied kunnen doen. Echt heel jammer.

Ook heb ik me recent afgemeld bij mijn regionale Noloc-intervisiegroep. Door behandelingen en fysieke beperkingen nam ik weliswaar al 1,5 jaar niet meer deel aan bijeenkomsten maar voor mijn gevoel hoorde ik er toch nog een beetje bij. Nu niet meer. Einde van een tijdperk. Definitief professioneel niet meer mee kunnen doen is verdrietig en pijnlijk.

Dieper, droever, definitiever
Vorig jaar heb ik al een begin gemaakt met het grote opschonen: mijn beroeps-en bedrijfsaansprakelijkheidsverzekering opgezegd, mijn zakelijke bankrekening opgeheven en diverse werkgerelateerde abonnementen stopgezet. Toen was mijn praktische redenatie: ‘Waarom zou ik allerlei verzekeringen, lidmaatschappen en abonnementen aanhouden waar ik geen gebruik meer van maak?’. Nu voelt het anders. Dieper, droever en definitiever. Want na 2 recidieven heb ik nu echt de hoop opgegeven op een succesvolle, volwaardige, professionele rentree op de arbeidsmarkt. That sucks!

Weemoed
Nu is mijn zakelijke account aan de beurt. Mijn zakelijke mailadres houdt binnenkort op te bestaan. Inwendig stilletjes huilend loop ik één voor één alle digitale mapjes in mijn werkmailbox na. Ik bewaar wat fiscaal nog van belang is en delete daarna de rest. Ook mijn prachtige, professionele website ChristaVersterkt gaat binnenkort uit de lucht. Met weemoed denk ik terug aan alle uurtjes die ik daar destijds samen met mijn broer als websitebouwer in heb gestoken. Dat het opheffen van mijn bedrijf er zo in hakt, overvalt me toch. Opheffen doet pijn.

Uitputtend
Al dat opschonen en opheffen is behalve verdrietig ook uitputtend. Al deze shitty administratieve klusjes vereisen namelijk elke keer energie en geconcentreerde aandacht. Voor een ‘normaal gezond’ persoon misschien een klusje wat je ‘even’ tussendoor doet, maar voor mij een flinke klus. Sinds mijn chemo’s is mijn dagelijkse portie energie en concentratie beperkt. Of komt die uitputting ook door alle emoties die hiermee gepaard gaan? Mijn hele werkzame leven, met alle ups en downs, komt nu immers voorbij. Ik dacht dat ik door eerdere werkverlies ervaringen inmiddels voldoende gehard was, maar niet dus. Noodgedwongen, onvrijwillig afscheid nemen van 35 jaar actief werkend leven is zwaarder dan ik dacht. Hoe graag had ik mijzelf als 62-jarige immers een latere, andere, meer succesvolle afronding van mijn werkende bestaan gegund!

Waarom dan toch?
‘Waarom doe ik al dit opruimen mezelf nu toch aan?’ vraag ik me af. Waarom stel ik dit niet uit tot na mijn dood? Dan bespaar ik mezelf immers een hoop verdrietige, vermoeiende taakjes. Waarom dan toch deze vreemde vorm van zelfkwelling, al die ophef-arbeid? Ik kan mijn tijd toch immers beter besteden aan vrolijkere dingen?

Wanneer ik nu niks opruim komen alle administratieve taakjes t.z.t. , na mijn overlijden, vanzelf op de actielijst van mijn dochters. Wie dan leeft, die dan zorgt. Eigenlijk wil ik ze dat niet aandoen. Een overleden moeder (houdbaarheidsdatum onbekend) zonder al die shitty administratieve klusjes is immers voor hen al verdrietig genoeg. Dus doe ik het nu toch maar zelf. Proactieve types zoals ik vinden het namelijk ook heel fijn om alles zo lang mogelijk zelf te regelen. En er is nog een andere reden.

Opschonen = onder ogen zien
Mijn opschoondrift, ik noem het gekscherend ‘mijn professionele suïcide’ komt wellicht wat masochistisch over, maar het helpt ook bij mijn verwerking. De feiten ogen zien, je verlies nemen en bewust rouwen hoort immers bij afscheid nemen. Al opschonend kies ik er nu dus bewust voor om ook deze draak vol in de bek te kijken. Net zoals ik dat eerder ook met andere ingrijpende gebeurtenissen heb gedaan. Partir c’est mourir un peu. Dat ontkennen, ontvluchten of wachten tot het overgaat past niet zo goed bij mij. Misschien schrijf ik er nog eens een vervolgblog over.

Troostende bijvangst
Opschonen van mijn professionele leven brengt me behalve weemoed en verdriet ook trots en dankbaarheid. Wauw, wat heb ik in mijn professionele leven ontzettend veel gedaan en mogen bijdragen! (zie mijn LI-profiel). Beste werkgevers, aardige collega’s, zeer gewaardeerde opdrachtgevers, lieve coachees, trainings-, workshop- en assessmentdeelnemers: Dank voor jullie vertrouwen. Dank dat ik op deze manier heb mogen bijdragen. Dat ik dat allemaal heb mogen en kunnen doen! Wat een rijke, troostende bijvangst! Goede herinneringen sterven nooit!

Achterdeurtje
En…. ik houd natuurlijk nog een klein achterdeurtje open. Wie weet ga ik als vrijwilliger redacteur bij mijn patiëntenvereniging binnenkort weer eens iemand interviewen en een artikel schrijven? Of komen er af en toe weer mensen met werk gerelateerde vragen zomaar mijn huiskamer binnenwandelen? Ik sta ik popelen om je te helpen! Een oude vos verleert immers nooit haar kunstjes! Opruimen betekent dus niet ‘opgeven’. Ik ben er nog!

Praktische tip: orde op zaken
Tot slot nog één praktische tip aan iedereen die net als ik te maken heeft met een chronische, voortschrijdende ziekte. Of eigenlijk ook aan gezonde, ouder wordende medemensen: Begin tijdig met administratief orde op zaken te stellen. Dat brengt niet alleen rust in je hoofd, maar is ook prettig voor je nabestaanden wanneer ze ooit, na jouw overlijden, al jouw financieel/administratieve zaken moeten afhandelen. Hiervoor zijn ook diverse goede, praktische hulpmiddelen beschikbaar, zoals bijvoorbeeld de digitale wegwijzer (via de site https://www.mijnzakenoporde.nl/) en de praktische gids voor mensen met kanker, geschreven door kankerlotgenoot Carolien Hovenier. Voor meer informatie zie onder.

En jij?
Zit jij in een vergelijkbaar schuitje als ik? Moe(s)t jij ook om gezondheidsredenen officieel afscheid nemen van je werkzame leven? Hoe is dat voor jou? En wat helpt jou hierbij? Fijn als je je ervaringen wilt delen! Als je hierover eens wil praten, stuur me ajb via het contactformulier een berichtje. Liefst inclusief telefoonnummer of email.

Hartegroet
Christa

Meer informatie?
• Hovenier, C. Dubbel verdriet is niet nodig. Praktische gids voor mensen met kanker. Uitgeverij Lucht (2020)
• Vollenhoven, mr. C van en Smit, mr. C. Mijn zaken op orde. Digitale wegwijzer voor het leven (2018). www.mijnzakenoporde.nl/
• ChristaBlogt: Ben je benieuwd naar mijn eerdere blogs over kanker en werk? (bv blog 8,10,11,16,25,30 en 31). Zie christablogt.blogspot.com/
• ChristaVersterkt (mijn professionele website, nog tot medio maart 2024 in de lucht): www.christaversterkt.nl
• Werkum, drs. E.C. Mijn LinkedIn profiel: nl.linkedin.com/in/christavanwerkum

Speciale Vakantie-aanbieding voor de vrienden van onze Stichting Als kanker je raakt

/0 Reacties/in /door

Van 10 juni t/m 28 juni krijg je 25% korting op je verblijf

Rust, ruimte, vrijheid en fijne energie, dat is waar Magnone voor staat. Een traditioneel landhuis in het hart van de Bouriani, precies tussen de prachtige rivieren de Dordogne en de Lot. Als kanker je raakt organiseert meerdere keren per jaar bezinningsreizen naar deze mooie locatie. En nu is er ook de mogelijkheid om hier lekker vakantie te komen vieren met andere mensen die op wat voor manier dan ook geraakt zijn door kanker. Ook als je alleen bent. Het is een heerlijk huis met een grote tuin en zwembad. In de omgeving is ook veel te ondernemen.

Meer informatie vind je op de website www.magnonefrance.com. Van 10 juni t/m 28 juni krijg je 25% korting op je verblijf!

Voor meer vragen kun je contact opnemen met onze partner en eigenaar van Magnone, Rinze Schotanus. Stuur een mail naar info@magnonefrance.com of bel (06)23 96 26 77. Van harte welkom!

 

Aan Tafel Met… over ontmoetingsdag Gebroken Hart

/0 Reacties/in /door

Op 29 februari was Evert Jan van de Krol uit Doornspijk, samen met Mathilde de Wit en Leo Vroegindeweij van stichting Als kanker je raakt, te gast in de studio van LocoFM, de omroep voor de gemeente Oldebroek en omgeving. Evert Jan is 12 jaar een zoon verloren aan kanker en zodoende bij de stichting terechtgekomen.

Nia van den Bosch ging met hen in gesprek over de ontmoetingsdag ‘Gebroken hart’. Deze themadag wordt op zaterdag 13 april gehouden op Landgoed Klarenbeek in Doornspijk. De dag is voor ouders van wie een kind is overleden aan de gevolgen van kanker of aan een andere (aangeboren) ziekte. Een dag met gelegenheid om elkaar te ontmoeten en persoonlijke verhalen te delen.

Luister de uitzending terug: locofm.nl/gemist/aan-tafel-met/
Meer informatie over de ontmoetingsdag: www.alskankerjeraakt.nl/bijeenkomst/ontmoetingsdag-gebroken-hart-13-april-2024/

Tegen wie praat jij?

/1 Reactie/in /door

Ik ben in de keuken met het eten bezig en ondertussen vertel ik iets aan Lief. Ik zit op mijn hurken voor de oven om de juiste stand in te stellen voor de broccoli ovenschotel die ik heb gemaakt. Lief loopt gewoon weg tijdens mijn verhaal, ik heb het niet door en praat rustig verder. Kleindochter van acht, die bij ons logeert, komt de keuken binnen en vraagt:” tegen wie praat jij, oma?”………..Tegen de broccoli, dat zie toch. 😄

Een hilarische anekdote Praten tegen de broccoli. Een vriendin zei: “een voordeel: broccoli spreekt je niet tegen.” Een geduldige luisteraar. Dat is zeker waar. Je wordt niet in de rede gevallen. Geen goede raad of oordeel. Geen weerwoord of oplossingen en geen ja-maar. Als je het zo bekijkt kan het misschien best helend werken om je hart uit te storten bij de broccoli of een struik andijvie. Maar of het echt werkt? Ik denk toch dat het fijner is als een echt mens naar je wil luisteren.

Je merkt het vaak als mensen iets ergs is overkomen. Keer op keer wordt het verteld en herhaald. Kennelijk is dat nodig om te verwerken. Ik weet nog dat ik in het begin van mijn ziekte de behoefte had, mijn verhaal steeds maar weer, tot in de details,te vertellen aan iedereen. Van het hoesten en benauwdheid, even een longfoto maken, via drie liter vocht in de long, naar de diagnose uitgezaaide eierstokkanker. En dat binnen twee dagen tijd. Dit schrijf ik hier nu op in één zin, maar voor mijn verhaal kon je wel even gaan zitten. Vertellen, vertellen, vertellen. En toen dit, en toen dat. Ik moest dat gewoon doen. Op een bepaald moment merkte ik dat ik niet verder kwam. Mijn gedachten bleven in kringetjes draaien. De onzekerheid, de angst. Woorden die bleven echoën in mijn hoofd: “je wordt niet meer beter”. “Palliatief”. Ik liep vast. Hoe moest ik nu verder leven? Hoeveel tijd had ik nog? Ik had niet alleen behoefte aan vertellen, maar ook aan práten. Praten met iemand die me hierbij kon helpen.

In overleg met mijn arts ben ik bij ‘De Vruchtenburg’ terechtgekomen. Net zoals bijvoorbeeld bij het Helen Dowling instituut kun je hier terecht voor psychologische hulp bij kanker. Hier heb ik een aantal gesprekken gehad. Die paar gesprekken waren genoeg, maar ze hebben mij zeker geholpen. Het is goed geweest om dit gedaan te hebben. Ik zou het iedereen aanraden. (Je kunt ook een gesprek aanvragen met een geestelijk verzorger bij een centrum voor levensvragen. Het kost tegenwoordig niets en ze komen bij je thuis.)

Ook heb ik veel gesproken met Lief en met de kinderen en schoonkinderen. Over mijn eigen gevoelens en wensen, maar ook die van hen. Want wat is het ook moeilijk voor je naasten. Gelukkig stonden ze open voor dit soort gesprekken. Ik weet van lotgenoten dat naasten het soms zo moeilijk vinden om er over te praten dat er overheen wordt gepraat en weggewuifd: “Kom op hoor, je gaat nog niet dood. Positief blijven “. Wat lijkt me dat erg als je er met je liefsten niet over kunt praten. Verstikkend. Dan is er geen ruimte om zorgen en angsten te bespreken. Ook niet voor de ander.

En in nachtelijke uren, als ik de slaap niet kon vatten, ging ik bidden. Mijn nood klagen bij God. ““Bidden is praten met God”, leer ik de kleinkinderen. Ook als het soms lijkt of de hemel gesloten blijft, we mogen er op vertrouwen dat Hij je hoort. Hij weet ervan.

Naarmate de tijd verstreek, en de kanker stabiel bleef, werd de behoefte om er steeds met anderen over te praten minder. Wat mij wel heeft geholpen, en helpt, is het schrijven van blogs over mijn leven met kanker, op kanker.nl en voor de stichting Als kanker je raakt. Met lotgenoten kun je je kankerzorgen delen. Het bekende ene woord waar je genoeg aan hebt. Op kanker.nl is ook genoeg informatie te vinden over dit onderwerp. Hieronder heb ik een stukje gekopieerd wat goed aansluit bij deze blog.

“Een goede manier om emoties toe te laten is door ze te delen. Je kunt erover praten met vrienden, familie of met lotgenoten.

Praten over gevoelens kan moeilijk zijn, ook voor je omgeving. Maar het kan je toch helpen. Door je gevoelens en zorgen te bespreken, kun je je opgelucht voelen. Je omgeving kan je helpen de dingen van een andere kant te bekijken.

In de meeste ziekenhuizen zijn zorgverleners waarmee je over je gevoelens kunt praten. Bijvoorbeeld een medisch maatschappelijk werker, geestelijk verzorger of een psycholoog. Het kan soms makkelijker zijn je gevoelens tegen zo iemand uit te spreken. Zeker als je je omgeving er niet mee wilt belasten.

Soms helpt het om gevoelens op te schrijven. In een (digitaal) dagboek voor jezelf, of in een blog dat je met anderen deelt. “

Ik wens iedereen een luisterend oor toe. Van de mensen om je heen of van lotgenoten. Op kanker.nl of bij de stichting Als kanker je raakt.

Lenneke de Mooij

Henk-Jan Leppink te gast bij Groot Nieuws Radio

/0 Reacties/in /door

Op 3 februari was Henk-Jan Leppink te gast bij Groot Nieuws Radio. Hij is tweemaal aan het woord in het programma ‘Brandstof’. Hij vertelt eerst over zijn eigen verhaal en ervaringen met rouw en ziekte. Het tweede interview gaat over hoe hij in aanraking kwam met stichting Als kanker je raakt en wat het lotgenotencontact voor hem heeft betekend.

Luister naar het mooie interview (vanaf 1.10.20 min).

Column Rob Favier

/0 Reacties/in /door

Het was een kleine drie kwartier rijden om vanuit de beschaving van de Alblasserwaard af te dalen naar de oergebieden van Strijen. In een zaal die het Oudeland genoemd werd, ontmoetten wij elkaar en het werd al snel hartverwarmend. Maar of ik dat met een d moest schrijven of met een t, daar moest ik nog even over nadenken. Er werd inderdaad hard verwarmd waardoor wij ons duidelijk in zuidelijker streken waanden. Maar het bleek niet helemaal te kloppen, want de nieuwe cv was nog niet goed ingeregeld. Bovendien werd me al snel duidelijk dat hartverwarmend toch met een t moest, want er werden bijzondere ervaringen gedeeld en aandachtig naar elkaar geluisterd.

Zo leerden we van Marinus dat iedereen op zijn of haar eigen manier ziek is. Vergelijken met anderen is zinloos en soms meedogenloos. Als er bijvoorbeeld gezegd wordt dat die ánder heel dapper is. En ook de verschillende reacties van kinderen als een van de ouders ziek wordt. We hebben het vaak niet goed in de gaten. Maar het deed me denken aan mijn eigen kinderen toen ze met een jongerenkoor op tournee in het buitenland zouden gaan. Ze kregen alle drie een envelop met daarin belangrijke informatie over de tournee en zaken die geregeld moesten worden. De oudste maakte de envelop open, las alles aandachtig door en zei niets, maar regelde het in stilte perfect. Nummer twee maakte de envelop open, las alles aandachtig door en riep enigszins gestressd: ‘Tjonge wat moet ik opeens een boel regelen! Dat gaat me nooit lukken.’ En deed niets. Over nummer drie kunnen we kort zijn: hij maakte de envelop niet eens open. Wat ons als ouders heel veel extra werk bleek te kosten. Maar ieder reageert op zijn eigen manier en de vraag is wat goed is, verkeerd, sterk of zwak.

Maar op een dag waarop de neerslaggoden voor de zoveelste keer een poging waagden om in het Guiness Book of Records te komen, hadden we het goed met elkaar. Zelfs in de periode van het jaar die vaak als een van de meer neerslachtige tijden wordt beschouwd. Ik als zomermens begrijp er ook niets van dat het weer kouder moet worden en nog kouder. En het is een tijd vol tegenstrijdigheden, want terwijl ik inmiddels mijn dikke winterjack heb opgezocht, doen de bomen een voor een hun jas uit. Waarom is dat toch? Straks staan ze allemaal in hun blootje in de kou.

Ik heb me daar jaren over lopen opwinden, maar daarmee verander je het niet. Soms heb je het gevoel dat gebeurtenissen geen zin hebben en volkomen onnodig zijn. Wat is de zin van ziek zijn? Iedereen heeft misschien wel voor zichzelf een redenering waarmee hij of zij de dingen probeert te duiden, maar dat bomen hun jas uittrekken terwijl ik loop te kleumen… dan komt toch de waarom vraag bij mij op. Tot ik afgelopen week een inzicht kreeg. Ik keek zoals elke dag naar mijn vriend aan de overkant van de sloot die daar al vele jaren boom staat te wezen en ik zag hoe hij zich elke dag een beetje meer uitkleedt. Maar opeens begreep ik het. Want doordat hij zijn jas uittrok, werd het op mijn kamer lichter. Zou dat het zijn? Dat zou dus betekenen dat als iedereen zijn denkbeeldige buitenkantjas durft uit te trekken, het een stuk lichter wordt in de wereld. Wellicht omdat je dan elkaars hart kunt zien. En gedeelde smart is geen halve smart, maar het voelt wel anders.

 

Rob Favier